Witajcie w odsłonie drugiej !

Wielkie, wielkie dziękuję za pierwszy komentarz. Ogromnie motywująca sprawa :). Zatem,żeby nie pozostać dłużną wrzucam dziś początek czegoś, co mam nadzieję, stanie się w przyszłości większą całością. Jeśli jest do bani, to na własną odpowiedzialność proszę: poużywajcie sobie na mnie na maksa !

- Jak to nie ma jutra?- zapytał zdziwiony.

- No zwyczajnie, odwołali. To się czasem zdarza.- powiedziałem spokojnie.

- Mówisz jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem.- odburknął oburzony.

- Bo jest. Nic w tym nadzwyczajnego.- odparłem.

- Nic nadzwyczajnego?! Czyś Ty oszalał?! I co ja mam teraz niby zrobić?

- Nie wiem. Zajmij się sobą. Nie zmarnuj czasu, który Ci pozostał.

Wściekły na cały świat wypadł z kuchni, trzasnął drzwiami i popędził jak wicher przed siebie. "Przejdzie mu."- pomyślałem. Jak się uspokoi to zrozumie ile dobrego może mu przynieść koniec świata. Śmiać mi się zachciało kiedy przypomniałem sobie własne wzburzenie, kiedy to mój ojciec oświadczył mi po raz pierwszy, że nadszedł koniec. Dziś mogę już tylko siedzieć i ze spokojem oczekiwać nadchodzących zdarzeń. Znam ten proces tak dobrze, że nie wzbudza on już we mnie nawet cienia lęku. Jedno co mogłem zrobić, to obserwować jak mój syn usiłuje walczyć z nieuniknionym. Jeszcze parenaście godzin i sam zda sobie sprawę z tego jak ważną lekcję właśnie odbiera. Ale ja mu tego nie ułatwię. Nie odpowiem na nurtujące go pytania. Do pewnych prawd każdy mężczyzna musi dojść w życiu sam. Inaczej nigdy się tym mężczyzną w pełni nie stanie. Jeszcze kiedyś będzie mi za to wdzięczny. Zaprzątnięty takimi myślami wróciłem do przerwanej lektury książki. To zajęcie zawsze dawało mi odprężenie i spokój. A jednak gdzieś w środku czułem lęk. Ale nie bałem się o siebie. Bałem się jedynie o to jak on sobie da z tym wszystkim radę...

Wszyscy Szanowni, Którzy Zechcieliście Poświęcić Mi Chwilę !!!

Serdecznie dziękuję. Zatem czas zacząć... Czuję się trochę jakbym nagle wyjechała do bardzo egzotycznego kraju, w którym ani jedna osoba nie posługuje się żadnym znanym mi językiem. Moja dotychczasowa styczność z internetem była, delikatnie rzecz ujmując, lekko ograniczona. Co z tej mojej nowej miłości wyniknie- zobaczymy. Mam jednak nadzieję, że nie będzie to jedynie przelotny romans :).

Kochani, słówko o mnie, żebyście wiedzieli czego po tym (po)tworze można się spodziewać. Jestem gatunkiem wymierającym, tak przynajmniej twierdzą ludzie. Mam bowiem 19 lat, a jak już wspomniałam internet jest mi w zasadzie zupełnie obcy. Bardzo to dla mojego pokolenia nietypowy i niezrozumiały stan rzeczy. Chciałabym się z Wami Drodzy Czytelnicy (póki co potencjalni) podzielić odrobiną moich przemyśleń, twórczości, a także opowiedzieć kilka absolutnie nierealnych i nieżyciowych historii, które zdarzają się tylko takim kosmitom jak ja :).

Następnym razem wrzucę mój tekst, taki jakie to ja właśnie zawsze piszę, czyli nie do rymu, nie do taktu,a już na pewno nie do pokazania żadnemu szanującemu się filologowi. A zatem: oceniajcie, krytykujcie, piszcie, chwalcie, róbcie czego dusza zapragnie, ale bądźcie. Bądźcie i odezwijcie się czasem ...